Anita Hoxha/ Poezi

Je martuar më kanë thënë bir sa u gëzova
Një urim të shkruaja unë doja por s’munda
S’di shtëpinë e re kur e more a të mungova
A vallë vitesh zemrës tënde unë i humba

Ninullën tënde këndoj nëpër shtëpi me lot
E m’bëhet si dikur në krah foshnje të mbaj
Malli i nënës s’shuhet bir as në tjetrën botë
Dhe as kur shpirti im të hesht e qielli të qajë

Dhomën tënde se kam prekur e rregulluar
Drita fshhurazi hyn dritares cdo mëngjes
S’di si munde ndër vite nënën pa takuar
U plaka bir por pa të parë s’dua të vdes

Bir dërgoma atë shallin që të kam kërkuar
Se jam plakë e thellë shpirtit ndjej ftohtë
Biri im ti s’mund ta dish sa m’ke munguar
E vetme mes shtepisë unë t’pres më kot

Dëgjova si Australis së largët je pasuruar
Gëzimit për ty s’fjeta e gdhiva e pa gjumë
Bir mos e harro atë shall që t’kam kërkuar
Kur i vogel ishe ti nënën e doje aq shumë

Nga dhimbja yt atë iku s`të pa me sy o djalë
Një amanet më la ta them unë ty ndër sy
Shpesh fshatit rreth me këmbë i kishte dalë
Dhe përtej reve i bëhej sikur të shikonte ty

Nëna s’do t’mallkoj pse kurr ti s’e shikove
Pse ditët pleqerisë zvarriti vetëm pa njeri
Pse në aq vjet kurr si fole nuk e kërkove
Nëna shpirt atje larg do t’vijë, e t’flej tek ti

Kur ti lexosh këto fjalë unë s`do të jem më
Ndoshta ti do t’kthehesh te shtëpi e vjetër
Pemë të thara tjetër sdo gjesh ti më asgjë
Amanetet e dy prindërve lënë në një letër

Anita Hoxha