PËR VETVETEN
Kot që shkruaj për vetveten .
Mburrja s’më shkon për shtat .
Eshtrat dua që të më treten ,
Pranë Prindërve këtu në fshat !
Po në ndodhtë që të largohem ,
Ndoshta larg dherave të huaj ,
Nga ky diell dua të ngrohem ,
Malln’ e shpirtit me të ta shuaj !
Edhe pse te ky Dheu Amë ,
Më shkoi jeta lot dhe dhimbje ,
Këtu treten Babë dhe Nënë ,
Se ky Dheu quhet “Vendlindje !”
Këtu kam sa shumë të njohur ,
Me ta qeshur , me ta jam zënë .
Këtu jetës sfilitur e lodhur .
Varfërinë me lugë kam ngrënë .
Këtu njoh çdo breg e vragë .
Njoh të gjithë ç’më kanë urryer .
Këtu shpirti ka marrë plagë ,
Të gjitha s’ua kam rrëfyer .
Po ua them , se prap e dua ,
Aq sa ju s’keni kuptuar .
Po këtu shpresa m’u shua ,
Vetëm dhimbja më mban zgjuar .
Edhe sot fola për veten ,
Jo me mburrje , me lëvdata ,
Kësaj Balte do të tretem ,
Prej hënës ku zbardhet nata !
Edhe një here për Mokrën
O more burra mokrarë ,
Edhe ju fisniket gra ,
Si more s’e keni parë ,
Mokra mos më keq u la ?!
A e shihni batërdinë ,
Ua gërryen pyjet ç’qenë ?
Vetëm për vota na vinë ,
Ndërsa ne gjumë flemë .
Po të hysh nëpër katunde ,
Për ngado Mokrës të vesh ,
“Nafije , dybekun tunde ,
Se do krehësh vetëm lesh !”
Udhët i ka marrë lumi .
Edhe tokat mbetur djerrë .
Neve na ka zënë gjumi .
Shejtani na ka përmjerrë .
Nëpër klube dy-tre çuna .
Po ca fshatra shkretë fare .
U harrua ç’është puna ,
Gratë kthyer në beqare !
Kaq e mjerë jo veç Mokra ,
Po e njëjtë bërë Shqipëria .
Në vatër nuk shtrohet sofra .
Shembur muret dhe çatia .
Nëpër sheshe plot mitingje ,
Kabare dhe tallava .
Mbeturinat pirgje – pirgje .
Pse ky popull veç e ha ?
Pa shikoni rreth e rrotull ,
Si te ne s’gjen katrahurë ,
Jemi vetë fajtorë , o popull ,
Që nuk lidhim dot oshkurë !
Jo njëherë na kanë mashtruar ,
“Fjalë mirë e gur në torbë “
“Po përse kaq popull i zgjuar “
Që u ngopëm veç me pordhë ?!
A DUHET ANKUAR ?
Më kot gënjej veten me shpresa ,
Se ndoshta vinë ditë më të mira .
Xero e shumëzuar mund e djersa .
Koha ndihmokërka njerëzit qafira !
A më shikoni mua ? Mbetur trokë .
Jetës të tërë jam ropatur pafund .
Tani pa plëng , pa shtëpi , pa tokë ,
Braktisur e harruar atje në katund .
Ndonjëri do thotë : “mbete grinjar ,
Veç ankohesh për jetë të vështirë !”
Po , vërtet ! Pasuri kam një gomar ,
Dhe veten që ndjehem tamam i lirë .
Total 3 Votes
0
3
