JE MËRZITUR ME MUA
Ndoshta ti je mërzitur me mua,
vërtet s’të vë faj, u bë kaq kohë.
Shpesh kam qarë në gjoksin tënd
e mbytur në mërzi, dhembje e lot.
Dhe pas çdo takimi pyetja:
“Kur do të shihemi sërish?”
Në këtë qytet të mekur nga fjalët
të rralla takimet tona, sigurisht.
Ndonjëherë kthej kokën, të vështroj
në çastin kur je larguar nga unë,
Ti nxiton, unë nuk dua ta kuptoj
se s’mund të t’kthej tek unë si dikur.
Sepse më pëlqen të t’jepem vetëm ty
të flas si e pirë, të qesh dhe të qaj,
të futem në një botë tjetër të pakapshme,
të provoj ndjesi që askush tjetër s’m’i fal.
IRMA KURTI
E shkruar më 1998
Marrë nga libri “Puthja e fundit”.
NON MI VUOI PIÙ
Forse tu non mi vuoi più bene
e non faccio parte della tua vita.
Spesso ho pianto davanti a te
annegata in angoscia e nostalgia.
“Quando ci vediamo di nuovo?”.
La stessa domanda nasce e muore.
I nostri incontri, certamente rari,
nella città strozzata dalle parole.
A volte ti guardo con attenzione
nell’istante in cui stai andando via.
Non voglio capire: non sono più
la tua passione e la tua poesia.
Perchè mi piace stare solo con te,
ridere, parlare come un’ubriaca,
entrare in un mondo inafferrabile
che nessun altro mi regala.
IRMA KURTI
Scritta nel 1998
Tratta dal libro “L’ultimo bacio”
JETA, NË NJË FIJE
Jeta jonë rri varur në një fije peri,
por këtë nuk arrijmë që ta kuptojmë
dhe nëpër ditë grindemi shumë shpesh,
mbetemi pengje të zemërimit të fortë.
Harxhojmë ditë të tëra pa bërë asgjë,
orët mbushim me fjalë e thashetheme,
ato na lidhin porsi rrjetë merimange
me vogëlsirat dhe jetën e të tjerëve.
Na duket se kemi pafundësisht kohë,
që jeta nuk njeh kufij, as kjo botë.
Në një çast ndjejmë që fija dridhet e
gati këputet, është tejet e hollë.
Atëherë duam të ndryshojmë gjithçka
dhe një çast të vetëm ta dashurojmë,
të rizgjojmë ndjesitë e përgjumura,
mëritë e vjetra t’i fshijmë me gomë.
Por fija këputet, është tepër vonë…
IRMA KURTI
LA VITA A UN FILO
La nostra vita è appesa a un filo
ma di questo non ci rendiamo conto,
nei giorni litighiamo molto spesso
e rimaniamo prigionieri del rancore.
Sprechiamo giorni senza fare niente,
riempiamo le ore di parole insensate,
esse ci collegano come ragnatele
con le minuzie alla vita degli altri.
E pensiamo che il tempo sia illimitato,
che il mondo e la vita siano infiniti.
In un attimo sentiamo, il filo trema
ed è pronto a rompersi, è così sottile.
E allora vogliamo modificare tutto,
innamorarci anche di un solo istante,
risvegliare quegli amori assonnati
e i vecchi risentimenti cancellare.
Ma il filo si rovina, è troppo tardi…
IRMA KURTI
MOMENTI PËR TË THËNË: “MJAFT!”
Nga ti kërkojnë të thuash veç: “Më fal”,
ç’të kushton, e ke bërë dhe tjetër herë,
të hedhësh një fyerje a mllef, një fjalë,
porsi një guriçkë në fund të një humnere.
Nuk i përfillin netët e tua plot ankth,
shpirtin që vuan, dhe ti as vetë s’e di,
fjalët e dikurshme nuk janë tretur aspak,
por të therin, të dhembin në pafundësi.
Harrojnë se vuajtja që të kanë shkaktuar
të bën shoqëri nëpër ditë e s’të braktis,
ndërsa ti nuk arrin të mbushesh me frymë
dhe më kot kërkon shpëtim, paqe e qetësi.
Ti përsëri i fal, nuk arrin ta kuptosh,
ka ardhur momenti të shqiptosh: “Mjaft!”,
të dashurohesh vetëm me muret e shtëpisë,
t’i braktisësh përgjithnjë njerëzit fals.
IRMA KURTI
IL MOMENTO DI DIRE: “BASTA!”
Da te gli altri cercano solo il perdono,
che cosa ti costa, l’hai fatto altre volte,
gettare una parola, un rancore, un insulto
come dei sassolini sul fondo di un burrone.
Trascurano le tue notti piene di angosce,
l’anima che si lamenta, nemmeno tu lo sai
che le parole di allora non sono svanite,
ti danno fitte di dolore più forti che mai.
Dimenticano che l’assillo e la tristezza
i tuoi pensieri spezzano spesso in due
e tu non riesci a respirare fino in fondo,
cerchi invano un po’ di calma, un rifugio.
Alla fine li perdoni ancora e non capisci:
è giunto il momento di pronunciare: “Basta!”,
di abbandonare quella fittizia pace e armonia
e di innamorarti solo delle pareti di casa.
IRMA KURTI
Total 0 Votes
0
0
