Sot 47/ Poezi nga Alban Bala
47
Tash dimrat vijne gjithnje e me te thinjur.
Pranvera eshte mpakur e shkurtuar si nëna.
Eshte pak me e veshtire ta mbaj trupin drejt
Ne mbremje
Hija ime shkon gjithnje te fleje para meje.
Jam lodhur, por jo aq sa mos ta ndjej
Dhimbjen e lumit, e muzgut, e lotit.
Vazhdoj te shoh mire; tash shquaj me kthjellte
Çfare mungon.
Me hapa nuk mas me rrugen, por kohen.
I jam dorezuar zemres. Jo motit.
Vazhdoj te vishem holle.
Per t’u ndjere me njerez, preferoj te rri vetem.
Ne mbremje kendoj. Mengjeseve
Permallohem.
Kemishat e mia si kujtimet, lahen perdite.
Endrrat jane i vetmi ushqim qe çoj gjer’ ne fund.
Gjumi eshte nje zgjim ku syte fusin drite
Si varkat ne uje. Perkundem…
Trupin e ndjej pupël, por ashtin te rende.
Duart kur nuk shkruaj me peshojne tepert.
Kembet ecin pandalshem ne nje shteg te heshtur
Ku me pret po vetja.
Mendoj shtrember
E jetoj drejt.
Tash te jetosh eshte lehte. Kaq e lehte!
Veç malli me permbyt si femijen ne mbremje
Shikimi i nenes. Dhe heshtja.
BISEDE ME TIME BIJE
Hena e holle sa nje vetull dhe yjet…
Shih madheshtine e nje qielli si ky.
Deti qe kendon me buzet e ndritshme
Te dallgeve qe ikin e vijne.
Bie shi.
Ku jane yjet?
Nuk ka hene.
Ka stuhi.
Hapi syte mire bija ime…
Ka nje vend ne kete bote ku dikush po sheh yjet,
Henen sa nje vetull qe ngre dallge lumturie,
Femije qe vrapojne mbi koder dhe deti
Qe shkruan historine me gjemime.
Mbylli syte. Shih me mire. Pertej reve do gjesh
Cdo gje qe zemra sheh me sy te tjere
Qepallen e drites ngjyre hene dhe yjet,
Kodren dhe rrugen qe fluturon permbi det.
Eja bija ime… Te vrapojme dhe te qeshim…
Kur qeshim jemi njerez te tjere.
E GJELBER.
Ti je e gjelber si fryma e pishes
Si ajri i livadhit, e gjelber
Si shpirti i lirishtes ne sqetulla pyjesh
E gjelber si lumi ne endrren e femijes
E gjelber si kujtesa, si drita ne prill
Kur shkon si peri ne gjilperat e sytheve
Ti je e gjelber dhe e mire, je shija
E gjelber e syve. Je kujtim
Pranverash te mbetura ne kremastarin e brinjeve
Fole zogjsh- e thurur me cicerima
Me ardhje dhe ikje, je stine
Me e gjelber se klorofila.
Ti je ngjyra qe marrin pasthirrmat e mia
Dhe gjaku im qe ngjitet ne qiell
Sa here te perqafoj me tinguj.
Ti je e gjelber, si gjurma e anijeve
Si pragu i endrrave, e gjelber
Je nje shenjez e lashte e te ardhmes sime
E gjelber si bari mbi catine e heshtjes.
Me shkruaj me te gjelber si pranvera boten
Me shira qe gjelber udhetojne neper dite
Nese nuk jam aty jam te fryma jote
Do shtrihem te fle tek endrrat e femijes
Se ti je e gjelber, e gjelber si shpirti
Kur eshte i pathyeshem…
Fryma ime flen neper gishtat e tu
Si foleja e zogjve qe mbeti nen strehez
Pasqyra tani qe ti je ne gjume
Gati ma shperfill buzeqeshjen
Te vij prane sikur hap nje porte endrrash
Vij
E mbetem zgjuar si xixellonja nen hene
I ndezur me aromat e majit tim
Dhe i veshur me moshen tende.
Me ler te te gjej aty ku nuk je…
SI JA DEL TE JESH GJITHMONE ATY.
Si ja del te jesh gjithmone aty
Ku kujtesa shkruan deshirat?
Gjithmone ne kohe si nje ore e mire,
E paster si endrrat, e kthjellte si uria,
E bukur si dritarja prej ku duket bota
E perkore dhe e plote si hena e prillit
E embel si malli, e heshtur si prekja
E dores qe perkedhel gjumin tim
Si ja del te dish gjithcka qe kam ditur?
Te dish edhe ate qe ende nuk e di…
Zemrat nuk shohin me sy por me drite
Dhe une me driten tende jam rritur…
Si ja del te jesh ajo qe kerkoj?
Une shpesh nuk di cfare kerkoj. I njoh gjerat
Pasi i gjej.
Ti je perhere aty ku te pres
Dhe nese te pres do te thote se je…
ODE ALLA MAMMA
La vidi arrivare, creatura senza ombra,
Alta, bella, forte, un capolavoro,
Chioma senza volto, capelli sciolti
Tutto intorno a lei parlava d’amore.
Le sue mani sulla mia testa – una catedrale
In croce solo il silenzio, nessun dolore.
I suoi tocchi tremanti come ombre di sole
Tutto intorno a lei parlava d’amore.
Le Sue labbra fresche come due ruscelli
Annaffiavanno il sorriso – quel grande fiore
Nel cuore delle sue lune fatte di rughe d’oro
Tutto intorno a lei parlava d’amore.
Era figlia, l’amica, donna invincibile, moglie
Aveva tanti di quei nomi per avere solo un cuore.
S’invecchiava ogni sera e rinasceva col sole
Tutto intorno a lei parlava d’amore.
Fra i suoi senni il tramonto sapeva di voglie.
Le perle dei giorni le pesanno sul collo.
Lei non guarda le cose; lei le scopre
Prima di darle un nome.
Tutto intorno a lei parla d’amore.
Per tutti lei e’ mia madre, per me e’ la donna dei sogni
Un amore da amare per tutti gli amori
Che lei scoprira’ con suo sguardo docile
Prima di darle un nome…
Tutto intorno a lei parlera’ d’amore.
SPRINNT. AL