"Nji parfum si vend i largët"-Poezi nga Elida Kraja.

U REBELOVA KUR NUK DUHEJ.

U rebelova kur nuk duhej
kur duhej të thojsha nji “amin”
çdo gja mund të shkonte mirë
…por, mos më shani…
Dashurova ma shumë se duhej
kur duhej vetëm të më dashurojshin
mund të kisha nji jetë ma të bukur
…por, mos më shani…
Përqafova retë e ulëta
se retë e larta nuk i mbërrita
e nji pikë shiu që m’u lëshu
ra përtokë e më humbi sysh
…por, mos më shani…

ATY NJOFTA TE DASHTUNIN

Në nji vend të ulët më hodhen vuajtjet
aty ishin edhe tjerë si unë
Çdo perëndim, nji nga ata
na thërriste
Thirrja e tij na merrte lart
prej lart vetja na dukej diell
e toka varr
Aty, njofta të dashtunin
i preka fytyren, më dogji doren
i preka shpirtin e më rrëmbeu
Prej lart, vetja ishte ylli i ri
toka ishte varr i vjetër…

NJI PARFUM SI VEND I LARGET

Nji parfum si vend i largët
si nji episod i vakët
se kujtimet nuk e dinë
që s’asht kurrë vonë për dashninë
Vijnë e sillen nëpër tru
impulse që hiç s’i du
më ngacmojnë plagët e s’e dinë
që s’ka varr për dashninë
Nëse ke impuls me u kthy
as me lot mos me më shpërbly
se as lotët nuk e dinë
që s’ka peshore për dashninë…

KUR ECI RRUGEVE NE VETMI.

Gjithë Shkodra bosh më duket pa ty
sa edhe dielli rrezaton gri
Kur eci rrugëve në vetmi
nga larg më duket se vjen ti
Në bar ku rrijshim ne ma parë
biseda e njerezve më vjen si det
më ngjan si ti, kërkoj me të pâ
por janë secili me miqt e vet
…kështu më han jeten ky qytet
…e dielli shndrit me grinë e vet…

NË BANESEN TEME TE VARFEN.

Në banesen teme të varfën
erdhi nji ditë princi për vizitë
Sa shumë dojsha me i dhanë
por s’pata asgja…
Sa shumë dojsha me i thanë
por u hutova
E m’u kujtu fjala e të moçmit
s’ka ma hall se me të ardhë miku
e mos me pasë me çka me e pritë
E m’u kujtuan fjalët e mikes
s’ka ma hall se me e pasë
të dashtunin përballë
e mos me gjetë në asnji fjalor
fjalët që zemren ta grimcojnë…
/natën e mirë\

E MOREN FTYREN TEME.

E morën ftyren teme, e shiten për 5 pare
Më vunë nji maskë ngjyrë dheu,
më veshën mëkatare
Me këtë rrobë shkoj rrugëve, në paqe e përulësi
Me këtë rrobë kërkova të dhuroj dashni
Dhurata e mëkatares, perlë për zonjat tuaja
veshë me rroba të veta e me virtyte të huaja
Shenjtoret që u zvarritën e u shpërblyen më shumë
kështu kjo botë për gratë krijon nga nji kostum
Kështu gratë sjellin në jetë me kostume e petka
zotërinj që për to shpikin maska, etiketa…

ASKUJT NUK I MJAFTON JETA.

Askujt nuk i mjafton jeta
për t’u pasuru
Prandaj janë trashëgimitë
Jeta s’asht kurrë mjaft
as për me dashtë
Prandaj dashnia
shkon edhe te vdekjet
…e ti, princ
po don me i gëzu të dyja
brenda nji dite
Po ku ka jetë të mjaftueshme
për të gëzu kaq tepër …?
Jeta s’mjafton as për të vuajtë…
Princ ! Shiko mirë
a po jeton vërtetë…?