Vasil Tabaku: Poezi
KANE FTOHT DIEJT E MI
Ti njeri
Ende nuk je I persosur…
Diejt e mi
Kane ftohte…
Digjen
Prej akullit te zjarrt
Te heshtjes tende
Ndersa dashuria
Flijohet ende neper bote
Si nje martire pagane
Per deshirat e egra
Dhe femra shendrrohet
Ne nje stoli per egon mizore
Dhe etjen makabre
Askush
Nuk I pa lotet e kristalt
Trishtimin
Si nje dite shiu
Dhe klithmat
E varrosura thelle e me thelle
Ne gjoksim magjik te femres
Askush
Nuk perkedheli
Dhimbjen e brishte
Floket prej drites se Henes
Dhe buzet e zjarrta
Qe premtojne
Dashuri dhe martirizim…
Diejt e mi kane ftohte
Rrenqethen
Prej makabritetit
Ndersa perqafimi I pafajshem
Ndeshkohet
Dhe qelqi I syve te bukur
Thyhet barbarisht
Me veshtrimet e egra
Dhe thirrjet prej egersire
Po femra
Femra eshte zemra e dashurise
Eshte vete dashuria
Eshte jeta dhe drita
Eshte enderra dhe shpresa
Bukuria tragjike
E shendrruar ne nje ledhatim…
E megjithate
Diejt e mi kan ftohte
Kane ftohte
Duiejt e mi
Te mbetur jetim
Ne aureolen e veshtrimi
Ku gjunjezohen ditet
Dhe netet
Perulen madherisht
Gjer ne vetmohim
Kane ftohte
Diejt e mi prej enderre
Ndersa tej ne rruge
Nje femije I uritur
Rend dhe pengohet
Neper guret e loteve te tij
Dhe ne thellesi te pyllit
Sorkadhja
Vdes
nen perqafimin tragjik
Te ujqerve dinak
Diejt e mi kane ftohte
Ndersa vendi im
Dhimbshem
Zvarritet drejt agut
Neper gjurma lirie
Me pllanga gjaku dhe zjarri
Diejt e mi
kane ftohte
Diejt e mi presin
Zgjohen dhe rendin
Perms lendinave te brenges
Ku shpresa
Nderton qytetin e lirise…
E megjithate
Perseri e perseri
Diejt e mi
kane ftohte…
Kane ftohte
diejt e mi…
LOTËT E TRANDAFILIT
E kaltera e dhimbjes sime
Derdhet prej trandafilit
Mbi zjarrin e yjeve
Nëpër qiellin e plasaritur…
Jam dhe nuk jam më
Ai që dua të jem për ty
Sot isha silueta e trandafilt
Dhe dalngadalë
Jam shëndruar I tëri në lot
Fjalët rënkojnë
Nga pamundësia e dëgjimit
Teksa vendi im
Zvarritet mes dhimbjes
Si Perëndi e tradhëtuar e varfërisë…
Mbi rrugët e ikjes
Rrëzohet hapi I trishtë I fëmijës
Me duart shtrirë drejt qiellit
Për një lot drejtësi
Unë flas,
por zëri im
Zvarritet si lypësi në heshtje
Ku askush nuk I dhuron mirësi
Vec mëshirës së brishtë
Tek rrëzohet e përgjakur nga sytë…
Në horizont
Lotët e kaltër të trandafilit
Më thonë se dhimbja vazhdon
Ndërsa vuajtja
Shëndrrohet në modë
Për popullin tim krenar e fsinik…
KOSOVA IME
Është ngjyra e gjakut shqiptar,
KOSOVA,
Klithma jone e lirisë
Dhe njgyrat e ëndërrës së madhe….
KOSOVA nuk preket
KOSOVA
është toka e shënjtë
Ku liria e vërtetë ka ndërtuar
Qytetet e magjishëm të gurit
Me malet
Prej shpirti tonë të dlirë
Nën retë e vuajtjeve tronditëse
Ku tragjeditë
Rendin
Mbi shpinën e murrëtyer të rrufeve
Nuk preket KOSOVA
Ndryshe
Përvëlohesh
Prej flakës së shenjtë të zemrimit tonë
Dhe DASHURISË së pamat
Asaj DASHURIE madhështore
Që përmes jetëve tona
Rilind shpresën dhe dritën
Mes horizonteve pa kufij
KOSËOVA është SHQIPËRI.
Është fjala ime e pathënë
Dhe betimi I kombit të shenjtë
Ndërtuar
mbi bjeshkët e betimit shqiptar
KOSOVA
Dashuria jonë prej kënge dhe drite
Prej puthjeje dhe përqafimi hyjnor,
Një uragan shprese dhe dashurie
Mbi krahët e shqiponjës që nuk ndalet…
KOSOVA
Dashuria ime e pajetuar
Dhimbja ime prej ajri dhe qielli
Zjarri I një malli që digjet
Mbi Botën e trazuar
KOSOVA
Puthja ime prej gjaku
Dhe përqafimi im prej mali
Mbi supet I mi
Pikojnë lotët e tu
prej ZONJE madhështore
Nëpër eterin e kesaj dite pa emër…
KOSOVË
Lokja ime e mirë,
e urtë dhe fisnike
Jam yti
Ashtu si dielli
zgjohet në gjirin e qiellit…
Jam yti
Dhe përjetë të jetëve
Do të jem yti KOSOVË…
TË RIVRITEM PËRSËRI…
Unë të njoh…
E di ku fle
Dreri yt I trembur
I puthjes së trendafilt…
Unë të kam pranë
Edhe pse
Kufijtë e ndarjes
Janë prej telash me gjmba
dhe brigjesh
Ku dallgët vrasin veten…
Të njoh
Nëpër duar
Më derdhen rruazat e dy syve
Me magjinë e dritës
Që shpërbëhet ngadalë
Nëpër psherëtimën time…
Në frymën time
Kam puthjen tënde
Psherëtima
Që derdhen
Nëpër humnerën e dashurisë
Ku vdesim cdo cast
Ne të dy…
…sepse
Përqafuar
Rilind virgjëria e rrëmbyer
Përmes pikave të gjakut
Ku dhimbja e ëmbël
Ofshanë me rënkime epshi
Midis dy horizonteve
Shpërbëhet fluturimi
Krahët e tu prej femre
Dhe thirrjet magjindezëse
Të një dashurie të shfrenuar
Ndërsa tej
Nëpër rrugët e kalldrëmta
Troku I kuajëve të përflakur
Rrëmben
Kurmin tënd prej flladi
Mbi jelet e bardha
Me stuhitë e cmendura
Kapur fortë
Në atë vrapim të pandalshëm…
QARJEQESHJE
Jam buzëqeshja e dhimbjes
Drita që regëtin në errësirë
Mbi këtë kohë pa kohë
Nëpër hunerat e trishtimit…
…se dikush
Dhe gjithkush luan me jetën time
Klithmat mbledh
Nëpër fushëtirën e qiellit
Mbi rrufetë e zjarrta
Në këtë qarjeqeshje
Mbështjellë me puthjen time
O kohë pa kohë
O ditë prej nate
Verbuar nga mëkatet
Hapat e mi prej psherëtimash
Burgos nëpër baltën e ndyrë
Të kësaj dite
Shtrirë mbi stuhitë
Si një peng I heshtjes
Mos ma vrisni shpresën
Lërmani të fluturoj
Vështrimin tim
Mbi supet tuaja drejt lirisë
Ju thash
Jam liria që vritet cdo cast…
Mos më kërcënoni me terrorin
Me pabesinë
Dhe tmerrin…
Buzëqeshja juaj
Që përgjaket cdo ditë
Dhe dashuria
Me kufomat e ëndërrave
Përqafuar tragjikisht…
Lëreni ëndërrën
Krahët e prerë të saj
Le të rriten
Nëpër fluturimet e pamundur
Ma jepni puthjen e rrëmbyer
Të ndërtoj dashurinë
Nëpër këtë qarjeqeshje
Që vetëm emër nuk ka…
AH…
Yjet
Digjen brenda meje…
Ah,
Prej zjarri është dhimbja ime
Prej drite
Është kjo psherëtimë
Që trmb zogjtë nëpër qiell…
Ah,
Mos ma lidhni zërin
Lërenai fjalën
Të bredh nëpër rrugët e Botës
Jam vrarë njëherë
Nuk mund të më rivrisni
As të më dritëzoni
Humnerat e vdekura të shpresës.
Ah,
Në duar
Kam një shportë me këngë
Ndërsa nga zemra ime
Derdhen lule duke ngjyrosur ditën
Me aromën e tyre të qiellt…
Ah,
Sa pak, sa pak shpresë
Sa pak diell
Sa pak ëndërra
Mbaj të hedhur mbi supe
Si një xhaketë e grisur
Ah,
Sa pak, sa pak
Ah,
Ndërsa larg
Shikoj si vdes kjo ditë
Me fytyrën tënde prej puthjeje
Ah,
Unë rend
Rend
të shpëtoj vdekjen e kësaj dite
Dhe sytë e ty magjik
Ti mbiell nëpër horizonte
Dhe ti bëjë
të të celin përjetësisht si lule…